De eerste maand
Door: maarten
Blijf op de hoogte en volg Maarten
20 Oktober 2011 | Honduras, El Progreso
Hier weer een klein verslagje van onze trip. De eerste maand zit erop. Wat is guatemala ongelooflijk mooi. Een must see is echt lago de atitlan, tikal, semuc champey en lago de izabel.
Tikal is het zeer oud maya gebied met vele tempels, de grootste tempel is 70 meter hoog. Na een onderhandeling van ruim 20 minuten hebben we een topdeal gemaakt met de manager van hotel tikal inn. Het park gaat normaliter om 0700 uur open en sluit 1730 uur. Maar deze deal bestond uit een sunset,een overnachting in het park en sunrise tour. Deze twee tours zijn buiten de openingstijden, dus je bent enkel met een vijftal andere touristen in het park. Dus wij rond de klok van vier het park in. Na enig uitleg over de maya 's, hun koningen en uiteindelijk hun verdrijving werd het wat schemerig en zijn we tempel lV opgeklommen. Daar aangekomen kijk je echt over de jungle heen. De sunset konden we niet goed zien, door enige bewolking, maar als de zon onder gaat, sluit de jungle haar ogen en gaat slapen. Geen enkel geluid hoor je meer. Het gebrul van de apen is over, de vogels hoor en zie je niet meer. Dit is echt zo gaaf om te zien. Met een zaklamp terug naar het hotel. Daar heerlijk gegeten en vroeg naar bed, daar de wekker al om 03.45 uur daar wij een half uur later moesten melden om weer terug te gaan naar tempel lV. Daar aangekomen zijn we op exact dezelfe plaats gaan zitten om te aanschouwen hoe de zon opkomt en dus ook de jungle rond 0500 uur 's ochtends ontwaakt. Om vanuit niets het gebrul van die apen te horen is zo ongelooflijk mooi.
Bij lago izabel/ rio dulce is het heerlijk relaxed. Slapen in een hut op palen, midden in een moerasgebied, is er 1 om niet snel te vergeten. Heb daar ook mijn verjaardag gevierd met een ontzettend leuke groep mensen. Een stel uit canada, israel en een duits/deens stel.
Dat ik een held op sokken ben en niet meer kan nadenken in de hoogste vorm van een paniekaanval is wel weer gebleken....in mijn leven heb ik nog nooit zo'n grote spin gezien. Dit inmens grote monster zag ik in de middag, en ieder die mij kent weet ik dat de koning van het uitstellen ben.....dus hup deur dicht, terug naar het gezelschap en net doen of er niets aan de hand is.
Maar na een baco of vier moest ik mijn ontdekking toch echt aan hanneke vertellen. Maar han, zoals altijd, pareerde mijn verhaal met zolang zij hem niet ziet er niets aan de hand is....echter komt er een moment dat je op een gegeven moment toch echt richting je bed zal moeten gaan, en alsof meneer er op zat te wachten....bij binnnekomst liet hij zich meteen zien. En vanaf dat ogenblik waren er nog twee opties. Slapen in een hangmat of een slipper vol op de spin slaan...uiteraard als twee dappere ridders gingen we voor optie 2. Dus beide met een een slipper in de hand op jacht naar onze prooi....maar met een par baco gekoppeld met zeer veel angst ben ik niet de snelste. dus bij iedere poging zat onze prooi alweer ergens anders.....maar han is denker van ons twee...dus vloeibare handzeep, je weet wel met zo' n pompje, op het beest laten druppen en met een ferme tik heb ik de laatste adem eruit geramt. Na een slopend tafereel, waarbij ik nog eens uit mijn broek ben gescheurd, was het eindelijk voorbij....
Na een reis van zeven uur eindelijk op de grens aangekomen. Door de hevige regenval, waar wij echt niets van hebben meegekregen, is het wegennet rond de rens van guatemala en honduras echt heel slecht geworden. Zelfs zo erg, dat door een aardverschuiving de bus niet verder kon en han en ik dus de laatste kilometer naar de grensovergang moesten lopen. Eenmaal in honduras stond een busje klaar dat ons verder bracht naar ruines de copan. In copan hebben we met mijn neef bas afgesproken. Hij is directeur van de stichting homeless child. Met drie nl'se vrijwilligers en twee kinderen die zo goed hadden gepresteerd dat ze een weekendje weg hadden verdiend hebben we daar heerlijk drie dagen rondgehangen, paard gereden, hot watersprings, etc. etc.
Na het weekend terug naar het huis van Bas in El Progreso. Onderweg nog een jongen opgehaald die een weekend naar zijn moeder mocht. Die jongen kreeg van een Bas een paar lempira om iig iets te kunnen eten met zijn familie, echter bleek na het weekend dat hij maar 1 bord soep heeft gegeten. Er was geen geld voor meer eten. Een bord soep voor een heel weekend. Echt heel schrijnend.
Hier in el progreso kijken han en ik onze ogen uit. Bij aankomt in flores/pronino zaten de kinderen ( van 7 to 15 jaar) in een cirkel klaarom ons te ontvangen. Eerst een praatje van de directeur Reginaldo om ons welkom te heten. Hij liet de kinderen zeer duidelijk weten dat zonder de steun van alle mensen die helpen om homeless child een beetje te helpen zij hier wellicht niet hadden kunnen zitten. De kinderen hebben allemaal een week geoefend om een stukje te presenteren. De 1 op een blokfuit, de ander met dansen. Een jochie van 9 deed justin bieber na. Zelfs een groep dat een toneelstukje had voorbereid. Kortom, han en ik zaten daar met een brok in onze keel. Uiteraard moesten wij iets over onszelf vertellen. Helaaas in het nederlands, maar Bas heeft het vertaald naar het spaans. Ik heb daar in mijn enthousiasme geroepen dat ik iedereen uitdaag voor een potje voetbal, uiteindelijkis is NL vice wereldkampioen. Maar in de zon met 36 graden in de modderpoel voetballen is nou niet echt pretje...maar uiteraard gedaan...
Intussen ook in het weeshuis Hogar Suyapa geweest. Daar zitten de ruim 40 kinderen tot 7 jaar. En ook in la montana, daar zitten de kinderen ouder dan 15 jaar. Ze gaan in de ochtend naar school (in de stad) of krijgen intern een vakopleiding in metaal, hout of electriciteit. Maar op la montana ben ik echt geschrokken. Er is voldoende geld beschikbaar voor het weeshuis en de kinden op flores. Maar helaas is er te weinig geld voor la montana. Dit betekent dat er 1 betaalde bewaker, kok en leraar is. Maar die kunnen nooit ruim 25 jongens in de gaten houden. Han en ik hebben besloten om het duiken/snorkelen op utila over te slaan en hier te blijven. Ook al is het maar vier dagen we kunnen met de kids spelen, aandacht geven, sporten, ravotten en vooral wat ze willen is veel, heel veel knuffelen. Echt ze hangen de hele dag om je heen.
Kortom, ik doe het echt nooit. Maar ik zou een ieder willen vragen om een donatie te doen. Het geld gaat rechtstreeks naar de kinderen. Alle bestuursleden doen hun werk gratis. Bas betaalt alles zelf, zijn vlucht hier naar toe, zijn huis, auto, benzine, echt elke euro gaat naar de kinderen toe. Het zo ongelooflijk hard nodig!
Dit is het rekeningnummer 212487167. Triodos bank te schoonrewoerd.
Voor meer info www.homelesschild.org
Ik weet dat veel mensen die dit lezen al geld geven, dus voel je ajb niet aangesproken bij bovenstaande alinea.
Maandag vliegen we naar een nieuw continent. Peru here we come....ik zie nu al op tegen 4 dagen klimmen tijdens de inca trail.
Heel veel liefs,
Han en maarten
Tikal is het zeer oud maya gebied met vele tempels, de grootste tempel is 70 meter hoog. Na een onderhandeling van ruim 20 minuten hebben we een topdeal gemaakt met de manager van hotel tikal inn. Het park gaat normaliter om 0700 uur open en sluit 1730 uur. Maar deze deal bestond uit een sunset,een overnachting in het park en sunrise tour. Deze twee tours zijn buiten de openingstijden, dus je bent enkel met een vijftal andere touristen in het park. Dus wij rond de klok van vier het park in. Na enig uitleg over de maya 's, hun koningen en uiteindelijk hun verdrijving werd het wat schemerig en zijn we tempel lV opgeklommen. Daar aangekomen kijk je echt over de jungle heen. De sunset konden we niet goed zien, door enige bewolking, maar als de zon onder gaat, sluit de jungle haar ogen en gaat slapen. Geen enkel geluid hoor je meer. Het gebrul van de apen is over, de vogels hoor en zie je niet meer. Dit is echt zo gaaf om te zien. Met een zaklamp terug naar het hotel. Daar heerlijk gegeten en vroeg naar bed, daar de wekker al om 03.45 uur daar wij een half uur later moesten melden om weer terug te gaan naar tempel lV. Daar aangekomen zijn we op exact dezelfe plaats gaan zitten om te aanschouwen hoe de zon opkomt en dus ook de jungle rond 0500 uur 's ochtends ontwaakt. Om vanuit niets het gebrul van die apen te horen is zo ongelooflijk mooi.
Bij lago izabel/ rio dulce is het heerlijk relaxed. Slapen in een hut op palen, midden in een moerasgebied, is er 1 om niet snel te vergeten. Heb daar ook mijn verjaardag gevierd met een ontzettend leuke groep mensen. Een stel uit canada, israel en een duits/deens stel.
Dat ik een held op sokken ben en niet meer kan nadenken in de hoogste vorm van een paniekaanval is wel weer gebleken....in mijn leven heb ik nog nooit zo'n grote spin gezien. Dit inmens grote monster zag ik in de middag, en ieder die mij kent weet ik dat de koning van het uitstellen ben.....dus hup deur dicht, terug naar het gezelschap en net doen of er niets aan de hand is.
Maar na een baco of vier moest ik mijn ontdekking toch echt aan hanneke vertellen. Maar han, zoals altijd, pareerde mijn verhaal met zolang zij hem niet ziet er niets aan de hand is....echter komt er een moment dat je op een gegeven moment toch echt richting je bed zal moeten gaan, en alsof meneer er op zat te wachten....bij binnnekomst liet hij zich meteen zien. En vanaf dat ogenblik waren er nog twee opties. Slapen in een hangmat of een slipper vol op de spin slaan...uiteraard als twee dappere ridders gingen we voor optie 2. Dus beide met een een slipper in de hand op jacht naar onze prooi....maar met een par baco gekoppeld met zeer veel angst ben ik niet de snelste. dus bij iedere poging zat onze prooi alweer ergens anders.....maar han is denker van ons twee...dus vloeibare handzeep, je weet wel met zo' n pompje, op het beest laten druppen en met een ferme tik heb ik de laatste adem eruit geramt. Na een slopend tafereel, waarbij ik nog eens uit mijn broek ben gescheurd, was het eindelijk voorbij....
Na een reis van zeven uur eindelijk op de grens aangekomen. Door de hevige regenval, waar wij echt niets van hebben meegekregen, is het wegennet rond de rens van guatemala en honduras echt heel slecht geworden. Zelfs zo erg, dat door een aardverschuiving de bus niet verder kon en han en ik dus de laatste kilometer naar de grensovergang moesten lopen. Eenmaal in honduras stond een busje klaar dat ons verder bracht naar ruines de copan. In copan hebben we met mijn neef bas afgesproken. Hij is directeur van de stichting homeless child. Met drie nl'se vrijwilligers en twee kinderen die zo goed hadden gepresteerd dat ze een weekendje weg hadden verdiend hebben we daar heerlijk drie dagen rondgehangen, paard gereden, hot watersprings, etc. etc.
Na het weekend terug naar het huis van Bas in El Progreso. Onderweg nog een jongen opgehaald die een weekend naar zijn moeder mocht. Die jongen kreeg van een Bas een paar lempira om iig iets te kunnen eten met zijn familie, echter bleek na het weekend dat hij maar 1 bord soep heeft gegeten. Er was geen geld voor meer eten. Een bord soep voor een heel weekend. Echt heel schrijnend.
Hier in el progreso kijken han en ik onze ogen uit. Bij aankomt in flores/pronino zaten de kinderen ( van 7 to 15 jaar) in een cirkel klaarom ons te ontvangen. Eerst een praatje van de directeur Reginaldo om ons welkom te heten. Hij liet de kinderen zeer duidelijk weten dat zonder de steun van alle mensen die helpen om homeless child een beetje te helpen zij hier wellicht niet hadden kunnen zitten. De kinderen hebben allemaal een week geoefend om een stukje te presenteren. De 1 op een blokfuit, de ander met dansen. Een jochie van 9 deed justin bieber na. Zelfs een groep dat een toneelstukje had voorbereid. Kortom, han en ik zaten daar met een brok in onze keel. Uiteraard moesten wij iets over onszelf vertellen. Helaaas in het nederlands, maar Bas heeft het vertaald naar het spaans. Ik heb daar in mijn enthousiasme geroepen dat ik iedereen uitdaag voor een potje voetbal, uiteindelijkis is NL vice wereldkampioen. Maar in de zon met 36 graden in de modderpoel voetballen is nou niet echt pretje...maar uiteraard gedaan...
Intussen ook in het weeshuis Hogar Suyapa geweest. Daar zitten de ruim 40 kinderen tot 7 jaar. En ook in la montana, daar zitten de kinderen ouder dan 15 jaar. Ze gaan in de ochtend naar school (in de stad) of krijgen intern een vakopleiding in metaal, hout of electriciteit. Maar op la montana ben ik echt geschrokken. Er is voldoende geld beschikbaar voor het weeshuis en de kinden op flores. Maar helaas is er te weinig geld voor la montana. Dit betekent dat er 1 betaalde bewaker, kok en leraar is. Maar die kunnen nooit ruim 25 jongens in de gaten houden. Han en ik hebben besloten om het duiken/snorkelen op utila over te slaan en hier te blijven. Ook al is het maar vier dagen we kunnen met de kids spelen, aandacht geven, sporten, ravotten en vooral wat ze willen is veel, heel veel knuffelen. Echt ze hangen de hele dag om je heen.
Kortom, ik doe het echt nooit. Maar ik zou een ieder willen vragen om een donatie te doen. Het geld gaat rechtstreeks naar de kinderen. Alle bestuursleden doen hun werk gratis. Bas betaalt alles zelf, zijn vlucht hier naar toe, zijn huis, auto, benzine, echt elke euro gaat naar de kinderen toe. Het zo ongelooflijk hard nodig!
Dit is het rekeningnummer 212487167. Triodos bank te schoonrewoerd.
Voor meer info www.homelesschild.org
Ik weet dat veel mensen die dit lezen al geld geven, dus voel je ajb niet aangesproken bij bovenstaande alinea.
Maandag vliegen we naar een nieuw continent. Peru here we come....ik zie nu al op tegen 4 dagen klimmen tijdens de inca trail.
Heel veel liefs,
Han en maarten
-
20 Oktober 2011 - 19:41
Ellen:
Wat een heerlijk verhaal om te lezen. Ik deed het in m'n broek van die SPIN!!!
Veel plezier in Peru. -
21 Oktober 2011 - 07:34
Tim:
Mooie ervaringen in maand 1 ! Op naar alles wat nog komen gaat....
Bewonderenswaardige beslissing om Utila in te ruilen voor meer tijd met de kinderen van HC - hulde !
Succes met Machu Picchu en enjoy !
Gr, Tim
-
21 Oktober 2011 - 09:11
Tap:
Mooi man, ik krijg meteen weer reiskriebels...maar wij doen het voorlopig even rustig aan denk ik. Niet teveel van de cocablaadjes snoepen op machu picchu hé!
Geniet ervan samen, groet, tap -
21 Oktober 2011 - 12:57
Liesbeth:
wat een prachtige foto's !!
was het een giftige spin?
heerlijk dat jullie zo genieten en goed van jullie om vrijwilligerswerk te blijven doen i.p.v.duiken.
veel sterkte volgende week in peru bij de beklimming in het andesgebergte naar machu pichu.
liefs mam -
21 Oktober 2011 - 17:11
Sacha:
mooie plaatjes hoor, behalve dan die vieze geplette spin! Leuk om jullie verhaal te lezen en goed te horen dat jullie niet met een of andere modderstroom in Guatemala zijn meegesleurd! En ook nog een heuze taart op je verjaardag Maarten, die hebben ze daar dus toch ook. Ik wens jullie heel veel plezier in Peru. 1 tip ga in de kleine familierestaurantjes eten, die zijn het lekkerst/gastvrij. Bueno viajé más! Beso sas -
24 Oktober 2011 - 19:55
Erna:
Geweldig, wat een verhaal!!
De foto's zijn ook super, vooral die van de zonsondergang..
Die spin en dan met shampoo.. ik zie het helemaal voor me !
Zie uit naar jullie komende verhalen.
xx mama -
25 Oktober 2011 - 07:01
Patricia:
Hey lieverd,
Wat een mooi verhaal. Vooral het stuk van de kids, jullie hebben echt een goede keuze gemaakt om daar nog wat langer te blijven. De kids zullen jullie ook niet meer vergeten!
Nu dus Peru, gaaf hoor. En een tip: veel coco thee drinken, dan red je die berg makkelijk, Maarten.
Dikke kus,
Erik & Patricia -
25 Oktober 2011 - 13:22
Peter & Miranda:
Lieve Maarten & Hanneke,
Wat een leuk verhaal om te lezen, het lijkt alsof je het allemaal zelf meemaakt zo mooi is het geschreven. Je krijgt een goede indruk van wat jullie allemaal meemaken.
Leuke foto van jullie samen wat voor vrucht is het ?
Heel veel plezier in Peru,
liefs
Peter & Miranda -
28 Oktober 2011 - 13:32
Marjon:
geweldig leuk verslag!
En wat een mooie foto's.
Geniet ze!!!! -
06 November 2011 - 13:05
Sanja:
Hi maarten en Hanneke,
op een van de middagjes dat ik weer zwijmelend het internet afzoek, dromend van reisjes naar honduras, kwam ik toevallig op je berichtje. Ik wist via twitter en Bas natuurlijk al dat jullie er waren, maar wel erg leuk om jouw stukje ook even te lezen. Ik vind het wel naar om te lezen dat het zo slecht gaat met La Montana :( zoals je weet toch wel een beetje mijn hartekindje. Ik benijd jullie dat jullie er weer even hebben kunnen zijn... En wat fijn voor de mensen en kinderen daar. Inmiddels zijn jullie al weer lekker verder op reis, geniet daar ook maar van!
xxx
Sanja (en David) -
06 November 2011 - 13:05
Sanja:
Hi maarten en Hanneke,
op een van de middagjes dat ik weer zwijmelend het internet afzoek, dromend van reisjes naar honduras, kwam ik toevallig op je berichtje. Ik wist via twitter en Bas natuurlijk al dat jullie er waren, maar wel erg leuk om jouw stukje ook even te lezen. Ik vind het wel naar om te lezen dat het zo slecht gaat met La Montana :( zoals je weet toch wel een beetje mijn hartekindje. Ik benijd jullie dat jullie er weer even hebben kunnen zijn... En wat fijn voor de mensen en kinderen daar. Inmiddels zijn jullie al weer lekker verder op reis, geniet daar ook maar van!
xxx
Sanja (en David) -
06 November 2011 - 13:05
Sanja:
Hi maarten en Hanneke,
op een van de middagjes dat ik weer zwijmelend het internet afzoek, dromend van reisjes naar honduras, kwam ik toevallig op je berichtje. Ik wist via twitter en Bas natuurlijk al dat jullie er waren, maar wel erg leuk om jouw stukje ook even te lezen. Ik vind het wel naar om te lezen dat het zo slecht gaat met La Montana :( zoals je weet toch wel een beetje mijn hartekindje. Ik benijd jullie dat jullie er weer even hebben kunnen zijn... En wat fijn voor de mensen en kinderen daar. Inmiddels zijn jullie al weer lekker verder op reis, geniet daar ook maar van!
xxx
Sanja (en David)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
