Onze belevenissen in Peru

Zo, blij en voldaan van een enorm mooie trekking die we gedaan hebben, hebben we vandaag een rustdagje in Cusco en is de beurt aan mij om jullie een indruk te geven van hetgeen we de laatste tijd hebben meegemaakt.

Het laatste bericht van Maarten ging volgens mij over de aardbeving in Peru. Tja, dat heeft achteraf best wel veel indruk op ons gemaakt. De laatste berichten die we hebben gelezen waren dat er iets meer dan 100 gewonden zijn gevallen en meer dan 300 huizen zijn ingestort. Zo zie je maar weer dat moeder natuur gewoon doet waar ze zin in heeft. Iets dat we ons sowieso erg beseffen als we hier het landschap bekijken. De enorme bergen en rotspartijen die ze hier hebben, dat is echt enorm!! Dan kunnen wij als mensen denken dat we bijna alles aankunnen... mooi niet!

Ter voorbereiding op de Machu Picchu, en afgaand op de vele goeie verhalen van anderen, hebben we 1,5 week geleden de diepste cañon (ongeveer 3200 m) van de wereld bezocht; de Colca Cañon. Onze eerste grote trekking. Bij de organisatie kregen we te horen dat we de keuze hadden uit 2 of 3 dagen. 2 dagen scheen wat pittiger te zijn, maar dat konden we wel aan. Totdat ik de dag ervoor een enorme diarree aanval kreeg met een totale leegloop. Schijnbaar iets verkeerds gegeten... Maar goed, ik zou geen Hanneke heten als ik me zou laten kennen. Dus hup, na 1,5 uur slaap mn bed uit, billen bij elkaar en gaan! Na een paar uur in een busje gezeten te hebben, konden we starten met de trekking. De eerste dag bestond uit 18 km afdalen en klimmen, in totaal 7 uur (in plaats van de 3 uur die ze ons bij de organisatie hadden verteld, oeps!). De tweede dag bestond uit klimmen van 2000 naar 3200 m. Maarten heeft met volle trots allebei de dagen helemaal voltooid! En dat zonder voorbereiding! En nog meer bijzonder is dat Maarten bijna nergens last heeft van hoogtevrees! Echt onvoorstelbaar. Op de punten waar mijn benen zelfs een beetje beginnen te trillen loopt Maarten breed te glimlachen zonder dat er wat aan de hand is. Vreemd toch?! Of zou het dan toch de aandacht geweest zijn ;-) Ik heb, nadat ik de eerste dag volledig door mn hoeven ben gestort, de tweede dag niet zelf omhoog geklommen maar heb op een ezel gezeten. Ook een hele ervaring moet ik zeggen! Die dieren worden helemaal volgepakt met bagage (of mensen) en klimmen dan 1200 meter omhoog, op hele smalle weggetjes met veel losse keien en stenen. Bizar om te zien hoe gemakkelijk ze dat afgaat.

En dan de omgeving van de Colca Cañon; zo mooi en zo gaaf om te zien! En dan te bedenken dat er ook nog mensen in dorpjes in de vallei wonen. Helemaal afgesloten van de buitenwereld. Zij klimmen zelf iedere maand omhoog om hun verbouwde producten te kunnen ruilen tegen andere producten die ze zelf niet hebben. Op hun sandaaltjes, in de volle zon en met de zelf geweven doeken met spullen op hun rug. Soms wel tochten van een paar dagen met meerdere bergen en valleien die ze moeten doorstaan. Erg indrukwekkend!!

Overigens zien we in heel Peru heel duidelijk de armoede die heerst. En ook de tegenstelling tussen arm en rijk. Maarten sprak in Areguipa ( de 2e grote stad in Peru) met de hostel eigenaar en hij vroeg wat we nou betaalden voor een avondje ergens eten. Die avond waren we totaal 140 Soles kwijt (ongeveer 35 euro) en de beste man vertelde dat hij daar een week voor moet werken om zn gezin te kunnen onderhouden. En dan heb ik het dus over een hostel eigenaar die naar de maatstaven van Peru welgesteld is...

Eenmaal teruggekeerd van onze Colca trekking hebben we een paar dagen bij kunnen komen. Beetje wandelen, eten, wassen, marktjes bezoeken, nog meer eten en wat voorbereidingen voor de volgende trekking. Want de Inca Trail stond ons nog te wachten. De route die door de Inca´s werd gebruikt om van Cusco naar Machu Picchu te komen. Wij hebben dit in 4 dagen gedaan. Totaal 45 kilometer, maar ook hier weer veel klimmen en afdalen, op grote hoogte. In een groep van 7 personen waarbij we assistentie kregen van 7 zogenaamde porters (dragers) die alle tenten, eetgerei, tafels, stoeltjes, gasflessen, bagage van toeristen etc naar boven droegen. Op hun sandaaltjes met 25 kg op hun rug. OEF!!! Het schijnt dat ze zelfs wedstrijden onderling houden wie het eerste boven is, en soms hebben we dan ook rennende porters voorbij zien komen... Maar daardoor besef je wel hoe gelukkig wij ons mogen prijzen met het werk dat wij hebben. Nou ja, wij dan nu even niet, maar dat komt straks wel weer ;-) De porters komen met name uit de afgesloten communities waar ze helemaal geen werk hebben en zijn erg blij dat ze dit kunnen doen. Stel je eens voor; dag in dag uit met 25 kg op je rug in de brandende zon, of, wat we ook hebben gehad, in de volle regen zo snel mogelijk naar de plaats zien te komen waar de toeristen slapen. Alle tenten opzetten, tafels en stoeltjes klaarzetten, eten voorbereiden (op een 2 pits gasstelletje!) en zorgen dat alle teoeristen het naar hun zin hebben. De voeten en nagels van deze mensen zijn niet om aan te zien... We hebben ze dan ook een flinke fooi gegeven nadat we ze met de hele groep enorm bedankt hebben voor al hun inzet.

In tegenstelling tot wat we van velen hebben gehoord over de zwaarte van de Inca Trail, was de trekking voor ons beiden redelijk goed te doen. Was de voorbereiding van de Colca trekking dan misschien toch niet zo´n gek idee? Tuurlijk was het ontzettend zwaar om urenlang alleen maar steil omhoog te lopen. Al zuurstofhappend, een hartslag van 180 en een continue stroom van zweet langs je gezicht. Maar als je dan de top van 4200 meter hebt bereikt dan is het zo ongelooflijk mooi!! En wat is het gaaf om na 4 dagen te hebben gelopen dan uiteindelijk beloond te worden met de Machu Picchu!! Zo groots, zo onvoorstelbaar hoe ze dat ongeveer 2000 jaar geleden allemaal gebouwd hebben! En de meeste gebouwen staan nog, na talloze aardbevingen en in tegenstelling tot veel niet-Inca gebouwen. Ze hadden destijds al zoveel kennis en kunde. Wat het precieze doel van Machu Picchu is geweest daar zijn verschillende verhalen over. Omdat de Inca´s nooit informatie in schrift hebben achtergelaten, is het een heel proces geweest om via verschillende historici te achterhalen hoe en wat. Vandaar ook dat er meerdere interpretaties de ronde doen. Maar daarmee zal ik jullie niet vermoeien...

Tsja, en nu zitten we dan een dag later weer in Cusco een beetje bij te komen. De plannen zijn om vanuit hier via het Titikakameer Bolivia in te gaan. Hoe en wat precies daar hebben we nog geen idee van. Daar gaan we ons vandaag maar eens in verdiepen. Maar vast staat dat we intens genieten! En dan te bedenken dat ons nog zoveel te wachten staat.

Op zoek naar een lekker lunchtentje (dank trouwens voor al jullie goeie tips, daar maken we dankbaar gebruik van) wens ik jullie een fijn weekend! Geniet ervan en tot de volgende mail!

Liefs Hanneke en natuurlijk ook een hele dikke smakkerd van Maarten!